Smešten i na afričkom i na azijskom kontinentu, Egipat je povezan sa oba preko Sinajskog poluostrva. Na severu je Mediteran, na severoistoku je pojas Gaze i Izrael, na istoku je Crveno more, na jugu je Sudan, a na zapadu je Libija.

Egipat, Jordan i Saudijska Arabija su na severoistoku odvojeni zalivom Akaba. Aleksandrija, drugi po veličini grad u Egiptu, važan je industrijski i turistički centar na obali Sredozemnog mora, dok je Kairo glavni grad zemlje i najveća metropola. Egipat je 14. najmnogoljudnija nacija na svetu, sa blizu 100 miliona ljudi koji ga nazivaju domom.

Duž delte Nila, istorija Egipta se može pratiti do šestog i četvrtog milenijuma pre nove ere, što ga čini jednom od zemalja sa najdužom istorijom. Drevni Egipat se ponekad naziva „mesto rođenja civilizacije“ zbog njegovog ranog napretka u pisanju, poljoprivredi, urbanizaciji, organizovanoj religiji i centralizovanom upravljanju.

Nekropola u Gizi i Velika sfinga, kao i ostaci Memfisa, Tebe, Karnaka i Doline kraljeva, sve su svedočanstva o ovoj istoriji i nastavljaju da privlače veliku pažnju naučnika i turista. Duga i bogata kulturna istorija Egipta je suštinski aspekt nacionalnog identiteta zemlje, i ona je odraz jedinstvenog transkontinentalnog položaja Egipta kao mediteranske, bliskoistočne i severnoafričke zemlje.

Rano i vitalno središte hrišćanstva, Egipat je u velikoj meri islamizovan u sedmom veku i sada je pretežno sunitska muslimanska nacija sa značajnom hrišćanskom manjinom i drugim, ređe praktikovanim religijama.

Nezavisan kao monarhija od Britanske imperije 1922. godine, savremeni Egipat možda ima korene do te godine. Egipat je postao republika nakon revolucije 1952. godine, a udružio se sa Sirijom 1958. da bi uspostavio Ujedinjenu Arapsku Republiku, koja se kasnije raspala 1961. godine. Politička i socioekonomska stabilnost Egipta bila je na ozbiljnom iskušenju u drugoj polovini dvadesetog veka, kada je zemlja vodila četiri rata sa Izraelom (1948, 1956, 1967 i 1973) i povremeno okupirala pojas Gaze.

Egipat je 1978. formalno priznao Izrael i povukao svoje snage iz pojasa Gaze u okviru sporazuma iz Kemp Dejvida. Nakon što je arapsko proleće izazvalo egipatsku revoluciju koja je zbacila Hosnija Mubaraka 2011. godine, Egipat je upao u produženu eru političkih preokreta. Brojne grupe za ljudska prava optužile su sadašnju egipatsku vladu, polupredsedničku republiku na čijem je čelu Abdel Fatah el-Sisi, da je autoritarna ili da vodi autoritarni režim.

Tokom dugog perioda okupacije, egipatski identitet se promenio i uključio nova verska uverenja i običaje, kao što su islam, hrišćanstvo i judaizam, kao i novi jezik, arapski, i njegovog govornog potomka, egipatski arapski, koji je zasnovan na na mnogim staroegipatskim frazama.

Tahtavijevi naučnici iz ranog 19. veka izazvali su novootkrivenu fascinaciju drevnom prošlošću Egipta i predstavili ideale prosvetiteljstva egipatskom stanovništvu. Tahtavi je zajedno sa reformatorom obrazovanja Alijem Mubarakom osnovao domaću egiptološku školu koja je crpila inspiraciju iz radova srednjovekovnih egipatskih akademika poput Sujutija i Makrizija. Ovi ljudi su duboko ušli u istoriju, jezik i starine Egipta.

Muhamed Abduh, Ahmed Lutfi el-Sajed, Muhamed Lutfi Guma, Tavfik el-Hakim, Luis Avad, Kasim Amin, Salama Musa, Taha Husein i Mahmud Mohtar bili su sve važne ličnosti u egipatskoj renesansi, koja je dostigla svoj vrhunac krajem i krajem početkom 20. veka. Oni su bili pioniri progresivnog kursa za Egipat, koji je naglašavao individualnu slobodu, sekularizam i poverenje u moć nauke.